اشعار

بـگـذاریـد كـنـار بــدنـش گـریـه كـنـم            بر تن زخـمیِ بی پیرهـنـش گریه كنم

تا كه سر داشت نشد خون سرش پاك كنم            بـگـذارید بـه زخـم بـدنـش گـریه كـنم

ایـن هــمـه راه دویــدم ز پــی دلــدارم            به امیدی که در این دشت بـرادر دارم

تو دعـا کـن به کـنـار بـدنت جان بدهم            فـکـر هـمـراهـی بـا شـمـر دهـد آزارم

روی نــی مــوی تو در بــاد رها افتاده            در فضــا رایحــه‌ای روح‌فــزا افــتــاده

ســر تو می‌رود و پیــکــر تو می‌مــاند            از هــم آیــات وجــود تو جــدا افــتــاده

هان ای بنی اســد سفــری نینــوا کـنـید            با پــیـکــر حـقـیـقـت قــرآن وفــا کـنید

جـای ستــاره های خــدا بـر زمین نبود            آیا به خار و خس تنشان را رهــا کنید؟

می روم امّا بدان جانـم کنارت مانده است           تا قیامت یا اخا، دل بیـقـرارت مانده است

گر چه این گلبرگ ها را میبرند از گلشنت           غم مخور یک باغ پرپر در کنارت مانده است

می برید اما به روی نـاقـۀ عـریــان چرا؟           می دهید این گونه بر آزار ما فرمان چرا؟

ما ز یثــرب آمـدیم، آنجاست منزلگــاه ما           می برید اینک به شام و کوفه ویران چرا؟

رفتم من و، هــوای تو از سـر نمی رود           داغ غـمـت ز سیـنه خــواهــر نـمی رود

برخیز تا رویم بــرادر، که خــواهــرت           تنها به ســوی روضه مــادر، نـمی رود

این جا نگـارخـانـۀ گل‌هــای پـرپـر است            این جا بهشت سرخ بدن‌های بی‌سر است

حــیـران سـتـاده‌ایــد چــرا ای بــنـی‌اســد            امـروز روز دفــن عزیــز پـیـمبــر است

آفــتــاب ای آفــتـــاب ای آفــتــــاب            ســر فــرو بر در افق دیگــر متاب

ای زمیــن ای آسمــان نــابــود شـو            ای چــــراغ آفــریــنــش دود شــــو

مـا را به سر کـوی تو اعـدا نگذارند           خـواهـیـم بـمـانـیـم در اینجـا نگذارند

زینب ز تو ای جـان بـرادر نکـند دل           اعــدا بگــذارنــد اگـر یـا نــگــذارنـد

مبریدم! که در این دشت مرا کاری هست            گرچه گل نیست ولی صحنه گلزاری هست

ساربـانـا ! مـزنـیـد این هـمه آواز رحـیـل            که در این دشت مرا قافله سالاری هست

از کویت ای آرام دل با چشم گریان می روم            جانم تو بودی و کنون با جسم بی جان میروم

ازگریه پایم درگِل است، دریای غم بی ساحل است            درد فراقت مشکل است، با سوز هجران میروم

خنده برروی لبش مرد ستمکاری هست            آه انـگـار نـه انگـار عـزاداری هـست

آن طرف دامن طفل آتش سوزان دارد            این طرف در تب شعله تن بیماری هست

همره شدند قافـله ای را كه مانده بـود          تا طی كنند مرحله ای را كه مانده بود

از خـویش رفـته انـد سبـكـبـار تا خـدا          برداشتـند فـاصله ای را كه مانده بود

بنی اســد متحـیّــر، ستــاده‌ایــد هـمـه          چـرا بـه بـحـر تـفکـر فـتاده‌ایـد هـمه

برای دفن شهیدان کربلا، زن و مرد          ز خـانه سر به بیـابـان نهـاده‌اید همه

این جا نگـارخانـۀ گل‌های پرپـر است           این جا بهشت سرخ بدن‌های بی‌سراست

حــیـران ستـاده‌ایــد چـرا ای بنـی‌اســد           امـروز روز دفـن عزیـز پیـمبـر است

گل کرد خون و غریبی در عمق چشمان سجّاد        آتش گرفت و فرو ریخت با خیمه‌ها جان سجّاد

دردی بزرگ وصمیمی، بادست خودشانه میزد         بر روح عصیانگر باد، موی پریشان سجاد

مـقـام قـرب خدا یا بـهشت اهل ولاست           بهشت اهل ولا یا زمین کرب و بلاست

ورق ورق شده هـفـتاد و دو کـتاب خدا           به هر ورق ز دمِ تــیغ، آیه ها پـیـداست

بعد از سه روز پیکر سرخش کفن نداشت            یوسف تـرین شهیـد خـدا پـیـرهــن نداشت

از بس که نـیزه خون تـنش را مکیده بود            حـتــّی تــوان و قـدرت نـالـه زدن نداشت

می وزد در کربلا عطر حضور ازقتلگاه           می کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه

برگ ریزان است و پاییزان، دراین طوفان رنگ           کاروانی می کـند گـویا عــبور از قـتـلگاه